Het is vandaag 3 december en het is heel mooi weer. We waren om half zeven uit de veren en na het ontbijt vertrokken we via Nuwara Eliya op 1893 meter hoogte in de bergen naar Bandarawela.
Eerst stopten we nog even bij een zijde”fabriek” met winkel. Daarna reden we door een pittoresk landschap met op de achtergrond bergtoppen gehuld in nevelen. Op de voorgrond leken palmen, bamboe, bananenbomen en andere begroeiing met een penseel sfeervol aangebracht. Tussendoor slingerden stroompjes met aan de oevers wat terrasbouw. Je zag ruw getimmerde kraampjes waar de bevolking haar waren aan de man probeert te brengen. We reden langs theeplantages en wilde watervalletjes die hun weg langs de bergwanden omlaag zochten.

Aan water is hier beslist geen gebrek. Hier en daar waren theepluksters aan het werk, later zelfs ook in de regen. Theepluksters zijn toch vaak moeilijk te krijgen, veelal zijn het Tamils. Ze worden heel slecht betaald. Ze wonen ook vaak in barakken die door de eigenaar van de plantage verhuurd zijn. Vroeger was er zelfs sprake van gedwongen winkelnering waardoor ze geen cent overhielden. Na een poosje gereden te hebben, stopten we bij een theefabriek.

Sommige golfplaten daken waren bedekt met plastic en op andere daken lag enorm veel rommel. Veel van die gebouwtjes zijn het woord woning niet waard. Om daar in te wonen. Afschuwelijk.
Dit werd afgewisseld met soms prachtige woningen met op de achtergrond het berglandschap met allerlei soorten akkers op de terrassen waar groenten verbouwd werden die indertijd door de Nederlanders zijn ingevoerd.

Ineens kwamen we bij een kleurige Hindoetempel waar de apen aan de zijkant heen en weer renden terwijl ze door toeristen gevoerd werden.

In een of ander soort restaurant gingen we koffie drinken en daar vroeg ik om de kiri kiri en de sini sini.
Er werd naar een tafel gewezen waar het stond. Kiri is melk en sini is suiker. Ze herhalen hier heel vaak woorden, maar niet altijd. Het klinkt wel een beetje kinderlijk op die manier. We zijn ook wel eens verbeterd dat het enkel moest.

De rit naar Bandarawela die daarna volgde was spectaculair te noemen. Ze waren op veel plaatsen met de weg bezig en er was soms geen doorkomen aan. Je zag grote moderne graafmachines en daarnaast mensen met handgereedschap op blote voeten in de modder. Een kruiwagen werd met een cementmolen met mortel gevuld. Twee mannen tilden de kruiwagen op en kiepten hem verderop weer leeg.

Om een uur of zeven bereikten we Bandarawela en we reden het terrein van het hotel op, een prachtig oud koloniaal gebouw. De kamers waren er ook naar. Hoge plafonds, hoge kingsize ledikanten met koperen spijlen. Bakelieten lichtschakelaars en een kleine badkamer met een ouderwets bad op pootjes. In de badkamer was een deur naar de achterkant waar vroeger heet water voort het bad werd aangevoerd. Er stond een toilet in op kleuterhoogte. Wat opvalt, is dat het toiletpapier hier overal ver aan de achterkant zit. Als je papier nodig hebt, moet je je zo naar achteren draaien dat je het meteen in rug hebt.

Toen we het hotel binnenkwamen zeiden ze “ayubowan”  (goedendag/morgen/middag/avond) met de handen devoot voor de borst gevouwen kregen we een vochtig doekje om ons op te frissen en werden vergast op thee en koffie. We gebruikten deze lekker zittende fauteuils en sofa’s in de lounge met een sfeervolle ambiance. Na het goed verzorgde dinerbuffet hebben we met zijn drieën saxofoon, gitaar, piano en zang ten gehore gebracht totdat we gevraagd werden om te stoppen vanwege het late tijdstip.
Morgen weer om half zeven op.

’s Middags stapten we weer in de jeeps voor een prachtige safari door een wildpark.

Heel vreemd is dat de Hollandse gebouwen Portugese dakpannen krijgen en de Engelse gebouwen Hollandse. Het oude fort lag zo strategisch en was zo sterk dat het niet veroverd is geweest. Aan de binnenkant was ook een muur naar de stad om te zorgen dat ze niet door de bevolking konden worden aangevallen. Ook de oude opslagplaats voor buskruit met haar muren van een meter dik stond er nog.